Manimaruthu | മണിമരുത്

 15 മാർച്ച് 2006 . "റെഡി ആയിക്കോ . നമുക്കൊരിടം വരെ പോകാം . ഒരപ്പൂപ്പൻ മരിച്ചു . നമുക്ക് കാണാൻ പോകാം ." അച്ഛൻ റെഡിയായിക്കോ എന്ന പറഞ്ഞാൽ എനിക്ക് കാരണങ്ങളൊന്നും അറിയേണ്ടിയിരുന്നില്ല . എനിക്കന്ന് പത്ത് വയസ്സ്. ഇന്നത്തെ അയ്യൻ‌കാളി ഹാൾ . അന്നത്തെ വി. ജെ . ടി ഹാൾ . സ്ഥലം നമ്മടെ പാളയം ആണെന്നോ ഒന്നും തിരിച്ചറിയാൻ അന്ന് നിവർത്തിയില്ലല്ലോ . "ആരാണ് മരിച്ചു പോയത് ? ജി ദേവരാജൻ മാസ്റ്റർ ."  അതിനു മുൻപ് ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടിട്ടില്ല. കേട്ടിട്ടില്ല . എനിക്കാരെന്ന് അറിയണമായിരുന്നില്ല. അച്ഛന്റെയും സഖാവ് കരമന ഹരിയുടെയും ഒപ്പം വലിയ തിരക്കുള്ള ഒരു സഥലത്തേക്കാണ് എത്തപ്പെട്ടത് . എനിക്കവരെ മാത്രമേ പരിചയമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ഉയരം കൂടിയ വലിയ മനുഷ്യർക്കിടയിൽ ഞാൻ ആളുകളുടെ മുഖങ്ങൾ കണ്ടിരിക്കില്ല. നല്ല തിരക്കിൽ കുറെ കാലുകൾക്കു പിന്നിൽ ഞാൻ നിന്നതും നടന്നതുമൊക്കെ ഓർമ്മയിലുണ്ട്. ആളുകളെല്ലാം ഒരു അംബാസിഡർ കാറിന് വഴിമാറിക്കൊടുത്തു . പത്രക്കാരും ഫോട്ടോഗ്രാഫേഴ്‌സുമെല്ലാം ആ വണ്ടിയെ വളഞ്ഞു . ഒരു ജുബ്ബയുടെ കൈ മടക്കിവച്ച് വെള്ള മുണ്ടുമുടുത്ത് ടി വിയിൽ കാണുന്ന ഒരപ്പൂപ്പൻ വന്നിറങ്ങി. പരിചയം തോന്നിയ മുഖം. ആൾക്

Can’t complain I can taste the Biriyani masala. I can breath but in doubt. Can’t complain yet. I got the first jab. I can spray, pump and squeeze my orange scented sanitizer Can’t complain . I can be choosy of brands and dispensers and ask “Alexa, find me an orange scented sanitizer!” Of Hyper ventilation and panic attacks young Rithwik is panting. Can’t complain, I can breath. He is just 21! But my grandpa left us. Can’t complain he was 86. Still my Amma's house smells of his shirt. Can’t complain. I’m home. Aunt Laali is in quarantine her beloved in the ICU both sobbing in solitude. Can’t complain. I see 99 on oximeter. But he’s gone. The professor failed at it. O2 is no where in the air! Rose’s son would turn Three at least When I’d visit him unmasked. Can’t complain. I can double tap their feeds and reels of birthday blasts. Can’t complain. I can tune this lyric publish and await likes. Can’t complain Of love, Of art, the world hasn't drowned ever.  

 My life is an oxymoron. For a short tempered, excited  shy and introverted child, childhood was an oxymoron. I had dethroned musical chairs Served guests with kitchen playkits But, to find a best friend I was too ignorant. I had found one when I was eighteen . To that curly haired cotton candy inked in pink and blue. To that poetry hour I had bunked for those contact lenses to fetch few drops of lens soak. To your empty hostel tiffin box and my double loaded one, I bid farewell today. My verses , my romances my tears , my politics they called them insane which I least cared for.  But, to my shock I saw you chuckling by my side. I saw you being withered on their cheesy bullied pizza. You being their topping I being their green tea, I left . But, I fail at forgetting  your love toasts and lemonade you had fed me when I saw my grandmother dying. I dream in reality  I live in poetry. That's all you never knew That's all I pen.